نامه تهران بزرگ به طهران قدیم!
نامه تهران بزرگ به طهران قدیم!
الا ای کـــــودکی هــــــــــایم کجایی؟
کجــــــــــــا شد راه و رسم آشنایی؟
اگـــــر از مخلصت جویـــــــــای حالی
به غیــــــــــــر از دوری ات نبوَد ملالی
شوم قربان تــــــــــــــای دسته دارت
منـــــــــم در حســــــــرت آن روزگارت
به غیر از چند عکس نصفــه-نیمـــــه
ندارم سهــــــم از ایــــــــــــــام قدیمه
در آغــــــــــــوش طبیعـت بودم آن روز
چه آســــــــوده چه راحت بودم آن روز
تمام اهــــــل تهـــــــــران بنده را اهل
روند زندگی شـــــــــان ساده و سهل
تمــــــــــــــام خوابهـــــــایم بود رنگی
کجـــــــا رفتی عمــــــو شهر فرنگی؟!
نمی دانستی آخــــــــــــر مرد چوپان
چراگــــــاه تــــو را بلعـــــــــــــد اتوبان
هوای گلّـــه بـــــــــــــود و بیم گرگت
چه هـــــــا آمد از این مـــــــــار بزرگت
کجا شد باغ و دشت و سیر و گلگشت
شدم تهـــــران ابرشهــــــــر درندشت
یهـــــــو زرت مرا قمصـــــــــــور کردند
مرا از ســـادگی هـــــــــــــا دور کردند
به جــــــــای صرفه جویی،خودکفایی
تجمّــــــل آمد و مصرف گـــــــــــــرایی
دگـــر گم شد چه لوطی و چه مرشد
کجــــــــــــا آواره گشتی بچّه مرشد؟!
مدرنیتــــه برایم دوخت پــــــــــــاپوش
خدایا گیوه هــــــای خوشگلم کوش؟!
خیابانهــــــــای من گرچه شده شیک
بــــــــــــــه زنجیرم کشیده این ترافیک
فکنده رشتـــــــه ای بر گردنم دوست
کــــــه دائم می کَند از کلّه ام پوست
به یکباره کجــــــا گشتند پنهـــــــــان
کجــــــاوه،پالکی،هـــــودج،دلیجان؟! (1)
ز بــــــــــــوق و دود خودروهای طرفه
شده حاصل مرا سرســـــــام و سرفه
همه، جــــا خوش نموده پشت رل ها
ز پـــــــا افتـــــــــادم از دست اتول ها
ز دود و دم هوایم رنگ خـــــاک است
دلم از بهــــــــــر اکسیژن هلاک است
کجا شد آن سحرهـــــای مــــــه آلود
هوای پــــــــــاکم آخـــــر دود شد دود
کجــــــــــــا رفتند سقــــاخـــانه هایم
قنـــــــــــاتی نیست دیگـــــر از برایم(2)
کجــــــــــــا شد لوطیان بــــــا مرامم
جوانمـــــــــــردان مـــــرد و نیک نامم
دل این مردمان بــــــــا مد عجین شد
همه تن پوششان تی شرت و جین شد
مد آن دوره حُسن خلـــــــق و خو بود
مرام خلـــــــق حفـــــظ آبــــــــــرو بود
کجـــا از شخص سی دی در می آمد
از آنهـــــــــــایی کـه دیدی در می آمد
جوانمــــــــــــــردان تهی کردند منزل
بــــه جــــــــــــایش آمد اوباش و اراذل
از آنســــــــــو هر که نامم را شنوده
به سرعت جــــانب مـــــــــن رو نموده
به ذوق و شـــــوق بسته بار و بندیل
شده آویــــز بنــــــــــده عیـــن قندیل!
به زعم خـــــــود پی کسبی مناسب
وبالــــم گشته بــــــا یک شغل کاذب
از آنســــــــــــوتر در این هاگیرو واگیر
سیاست آمــــــده داده به مــــــا گیر
کنــــــــــــــــون القصـــه آرامی ندارم
از آن ایــــــــام جـــــــــــــز نامی ندارم
الا ای یاد تـــــــو یـــــــــــــار و ندیمم
به قربـــــــان تـــــــــــــو طهران قدیمم
بکــــــن لطفـــــــــی برای آشنایت
مگیر از مــــــــن خیــــــالت را، فدایت!
مرا با یاد خـــــــــــود دمساز گردان
به شهــــــر خاطـــــــــــــراتم باز گردان...
